Ważne coming outy

Mój wewnętrzny coming out opisałem w poprzednim poście. Wydaje mi się, że to właśnie on jest w naszym życiu najważniejszy. Spojrzenie w lustro i powiedzenie "Jestem gejem", "Jestem lesbijką", "Jestem biseksualny/a", "Jestem osobą transpłciową" obraca nasze życie o 180 stopni. Mnie osobiście wyjście z szafy dodało sił.

Już od samego początku wiedziałem, że prawdę o sobie muszę komuś wyjawić. Pierwszą osobą była moja przyjaciółka (tak, ta sama). Znała mnie na wylot, więc szybko zauważyła, że coś się u mnie zmieniło. Widziała mój uśmiech, moją chęć życia i szczęście wypisane na twarzy... Gdy jej to powiedziałem, była zdziwiona, bo nie spodziewała się takiego wyznania. Wszystko jednak zaakceptowała. Musiałem Ją przeprosić za moje zachowanie, bo przecież byłem gotowy na związek, który zniszczyłby nie tylko moje życie, ale także Jej. To właśnie Ona nas uratowała, więc podziękowałem też za "kosza", bo własnie to było jednym z przyczynków do zmian. Nie spodziewałem się, że presja otoczenia (czyli powszechne dążenie do stworzenia tradycyjnej rodziny) może doprowadzić mnie do takiego stanu. Wbrew pozorom, nie było to najtrudniejsze wyjście z szafy...

Mama. Dowiedziała się bardzo szybko, pod wpływem chwili. Był już bardzo późny wieczór... Wróciłem do domu z randki z moim Księciem. Pamiętam słowa, które wtedy wypowiedziałem: "Na pewno się domyślasz, że zacząłem się z kimś spotykać. Tylko, że może być to dla Ciebie szok, bo to nie jest dziewczyna, tylko chłopak". Nie odzywała się do mnie przez całe tygodnie... Każda próba rozmowy kończyła się wielką kłótnią. Jak można poważnie traktować wypowiadane/wykrzyczane słowa? "Powinieneś zrezygnować z życia jako odmieniec, żeby nie robić rodzinie przykrości". "Będę musiała się za Ciebie wstydzić". "To jest najgorsze, co mnie w życiu spotkało". "Gdybym wiedziała, że taki jesteś, nie urodziłabym Cię". "Nikt nie może się o tym dowiedzieć". "Masz się wyprowadzić". Bardzo się na Niej zawiodłem. Nigdy nie spodziewałem się, że moja mama, moja ukochana mama, może mieć w sobie tyle jadu. Tata dowiedział się od mamy i nigdy z Nim na ten temat nie rozmawiałem. Zawsze myślałem, że miłość dziecka do rodzica i rodzica do dziecka jest bezwarunkowa. Widocznie nie w każdym przypadku.

Minęło już półtora roku i trochę się zmieniło, bo nie ma już między nami kłótni. Wydaje mi się, że mój homoseksualizm został już w jakimś stopniu zaakceptowany. Nie dotyczy to jednak mojego związku. Ostatnio postanowiłem, że nie będę się krępować i staram się mówić o Nas, nie o mnie. Muszę rodziców do tego przyzwyczajać, w końcu kropla drąży skałę - sfera marzeń daje o sobie znać. Cały czas mam jednak do Nich żal (i chyba zawszę będę go mieć), bo takich rzeczy się nie zapomina.

Powiem szczerze - zazdroszczę innym wsparcia rodziców i ich pełnej akceptacji.

P.S. 1. Mamy dzisiaj Dzień Kobiet - życzę więc wszystkim Paniom wszystkiego dobrego!

P.S. 2. Dziękuję wszystkim za miłe słowa, bo dodajecie mi tym sił do pisania!