Mój pierwszy w życiu post...

...czyli jak to ze mną jest.

Zastanawiałem się, o czym mógłby być pierwszy post na moim blogu. Czy to powinno być powitanie moich czytelników? Ale jakich? Przecież jeszcze ich nie mam... Może powinienem napisać jakąś górnolotną historię? Ale przecież nie jestem bajkopisarzem... Postanowiłem więc napisać coś zwyczajnego, coś od siebie, coś o sobie. 

Jestem gejem. Nie stałem się nim w wyniku oglądania telewizji, czytania książek czy szperania w internecie. W dzieciństwie też nie brakowało mi męskich wzorców. Jestem gejem od zawsze. Taki się urodziłem i jest mi z tym dobrze, bez względu na to, czy się to komuś podoba czy nie. Jednak nie zawsze tak było.

Wiele czasu minęło, zanim tak naprawdę zaakceptowałem siebie. Już na przełomie szkoły podstawowej i gimnazjum zdawałem sobie sprawę z tego, że wolę chłopców. W liceum byłem już pewny w 100%, ale nigdy nikomu o tym nie powiedziałem. Wszystko robiłem wbrew sobie, wbrew mojemu prawdziwemu JA. W tym czasie miałem dziewczynę, z kilkoma innymi się spotykałem, prowadziłem życie singla. Byłem nawet gotowy związać się z najlepszą przyjaciółką. Niestety dała mi kosza - teraz mogę powiedzieć "na szczęście". Dopiero wtedy w pełni zaakceptowałem swój homoseksualizm i postanowiłem zawalczyć o szczęście. Mając 24 lata zmieniłem swoje życie. Zacząłem wchodzić w tęczowy świat. Założyłem konta na portalach randkowych. Ze względu na moją nieśmiałość, nie potrafiłem jednak do nikogo odezwać się pierwszy i czekałem na ruch innych. Przeglądałem tysiące profili, pisałem z kilkoma/kilkunastoma chłopakami, nie korzystałem z propozycji szybkich numerków... Wszystko było dla mnie nowe, inne...

Wtedy też napisałem do mnie ON - mój Książę. Okazało się, że był z mojego miasta, a wyprowadził się tylko na czas studiów. Pisaliśmy całymi godzinami. Zafascynowała mnie Jego osobowość. Był miły, kulturalny, z fantastycznym poczuciem humoru, a przede wszystkim - normalny. Po około dwóch tygodniach pisania spotkaliśmy się. Już wtedy wiedziałem, że to jest właśnie to - miłość od pierwszego wejrzenia. Minęło już półtora roku, jak jesteśmy razem. Powiem szczerze - bałem się, że to wcale nie jest miłość, tylko zauroczenie. Na szczęście nic się nie zmieniło... Chociaż nie, to jednak jest kłamstwo... Zmienia się. Cały czas się zmienia... Z każdym dniem kocham Go coraz mocniej! Wiadomo, nie zawsze jest kolorowo, ale mamy siebie.

Na początek tyle chyba wystarczy.

Jeśli macie jakieś uwagi, sugestie - piszcie. Nie gryzę (tzn. gryzę, ale tylko mojego chłopaka) :D

Carlo